08 mrt Afstandsgeschiktheid

Op eigen hok doen de oude duiven alle vluchten mee, overnacht uitgezonderd. Zoals altijd selecteer ik deze vliegploeg op behaalde resultaten. De duiven zijn in de loop der jaren wat kleiner, compacter en vaster geworden.

Vroeger had je de enorm grote Heremans duiven, die kregen het vaak zwaar naarmate de afstanden langer werden. Ik heb die zelf allemaal uitgeselecteerd. Natuurlijk vind je nog wat bloedlijnen terug, vooral bij Super Rossi duiven, maar dat percentage neemt af.

Op sommige hokken zie ik duiven met een slechte eerste broekpen. Dit zijn vaak duiven die boven hun kunnen gevlogen hebben, bijvoorbeeld vitesse of midfond duiven die een zware dagfond voor de kiezen kregen. Deze duiven zijn getekend voor het leven, want die broekpen blijft slecht terugkomen.

Als je dagfond wilt spelen, heb je daar duiven voor nodig die dat aankunnen. We hebben jaarlijks vijf à zes dagfondvluchten tussen de 550 en 700 km. Tref je een jaar waarin telkens rond de 1100mpm afgewerkt moet worden – en geloof me, die jaren zijn er geregeld – dan is dat een ander paar mouwen.

Hier gaan de duiven ook op de tussenvlucht mee, zowel doffers als duivinnen. Deze tussenvluchten zijn ook vaak boven de 350 km. Duiven die dat aankunnen en pieken van april tot en met augustus, die heb ik nodig. Het is aan mij om het hen naar hun zin te maken.

Zo krijgen de duiven hier volop zuurstof, een vetrijke energiemengeling en de juiste bijproducten. Niets overdadig, maar alles in juiste proporties. Alle duiven trainen eenmaal daags. Ze vliegen wanneer de mid- en dagfond begint alleen op maandag, dinsdag en woensdag een uur.

Geloof mij als ik zeg dat allround top spelen iets heel anders is dan alleen top spelen op vitesse of midfond. Bij die duiven speelt motivatie, training en schraal voeren een grotere rol dan bij een allround speler.

Zo kan ik de duiven onmogelijk tonen. De ene helft in het hok wordt op donderdag uit het hok gehaald, de andere helft gaat de dag erna mee. Liever zag ik het anders en korfde men altijd op donderdag in, zowel mid- als dagfond. Dat scheelt in de vereniging ook een avond werk.

Kortom, het is hier geen kwestie van duiven ophitsen, schraal voeren of boosten met allerlei kuurtjes. Dat is vaak van kortdurend succes en onmogelijk vol te houden als je de duiven een zwaar programma oplegt zoals hier.

De basisgezondheid is hier het belangrijkst, ze worden dan ook regelmatig gecontroleerd. Alleen wanneer er iets gevonden wordt, grijp ik in.

06 mrt Versnippering

Als iets de duivensport kan redden van de ondergang, dan is het wel stoppen met verdere versnipperring van verenigingen, samenspelen, Rayons en afdelingen. We zien dat ook met concoursen. Hoe kleiner, hoe minder aantrekkelijk. Niemand zit te wachten op een 1^e tegen 80 duiven, dan kan je nog beter de 10^e tegen 1.000 duiven vliegen.

Zo zit het ook met kampioenschappen. Hoe meer ervan zijn, hoe minder ze uitstralen. In de meeste sporten staat slechts één podium met de plaatsen 1, 2 en 3. Ik heb nog maar weinig andere podia gezien.

Als het aan mij lag, wordt ‘fuseren’ het kernwoord. Voeg grotere verenigingen en afdelingen samen en leg de nieuwe grenzen meer in de lengte in plaats van de windgevoelige breedte. Voeg ook samenspelen samen. Er zijn nog teveel zwakke samenspelen waar sommige topspelers hun voordeel uit kunnen halen wat puntentelling betreft.

Je ziet steeds meer combinaties ontstaan, wat ook een mooi initiatief is om de werkzaamheden en kosten te verdelen. Wil je echter duiven gaan verkopen, dan zijn de meeste combinaties eerder een vloek dan een zegen en kennen ze vaak maar twee mooie dagen: de eerste en de laatste. Hier speel ik al jaren in combinatie met mijn echtgenote en in feite met het hele gezin, maar ik zet wel zelf de lijntjes uit.

Zo probeer ik iedereen die erom vraagt te helpen met adviezen. Natuurlijk krijg ik ook vaak de vraag om mensen gratis aan duiven te helpen. Ik kan daar simpelweg niet aan beginnen. De ene wel en de andere niet is geen optie en iedereen helpen al helemaal niet. Datzelfde geldt voor voer of producten sponsoren, die toch al niet van mij zijn maar van mijn zoon en zijn bedrijf.

Zo hebben we gelukkig met de andere landen de EU-problemen kunnen oplossen. Nu maar hopen dat we in de toekomst ook vaker samen kunnen gaan spelen met de grensgebieden van België of Duitsland.

Een internationale dagfondvlucht uit België organiseren zou mooi zijn. Ze spelen daar Bourges en Châteauroux, vluchten die we perfect over heel Nederland kunnen spelen. Dat ze de ene keer in de voorgrond beter zitten en de andere keer in de achtergrond, moeten we voor lief nemen. Als ik zie hoe trots sommige ZLU-spelers zijn wanneer ze de 175^e internationaal behalen met een duif, dan moet dat ook lukken met een groot internationaal dagfondconcours met België.

Het NPO-bestuur heeft wat dat betreft nog bergen werk te verzetten om de duivensport aantrekkelijk te maken. Ik hoop ook maar dat zij zich daarmee bezighouden.

Als we kijken naar het verleden, dan is er meer dan een miljoen euro weggesmeten aan onzinnigheid. De bestuursleden mogen allemaal wat verdienen voor hun werkzaamheden, dat is hun volste recht. Dat wij daar als leden voor moeten zorgen, is vanzelfsprekend. Er zijn echter wel grenzen. Het kapitaal dat jaarlijks wordt overgemaakt aan sommige weervoorspellers, is daar een voorbeeld van.

Zo hoop ik ook op een goed dopingbeleid, maar als ik zie hoe weinig hokken er de laatste 25 jaar zijn betrapt, gaat ook daar iets mis. Ik denk dat wanneer je alleen de tophokken controleert, je weinig mensen betrapt. Een hok met naam en faam zal namelijk niet snel die goede naam te grabbel gooien. In de laag eronder wordt wellicht meer gesjoemeld.

Tophokken zoeken het in goede duiven, een tomeloze inzet en een uitstekende begeleiding. Echter is dat laatste iets wat velen niet kunnen opbrengen en dat is meer omdat zij niet de wil hebben om te winnen.

04 mrt Een zee van pluimen

De jongen ruien momenteel flink. Ze zijn eenmaal geënt tegen paramyxo en rota en daar blijft het bij. Hier dus geen tweede enting tegen paramyxo. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik het liefst zo min mogelijk onzinnige dingen doe.

Als ik iets toedien of geef, dan moet het een bewezen functie hebben, anders besteed ik er geen euro aan. Wat ik zelf geef beschrijf ik in deze blogs, maar dat wil zeker niet zeggen dat dit de enige weg naar Rome is. Daarbij verplicht ik niemand hetzelfde te doen.

Zoals gezegd beginnen de oudste jongen mooi in de pluim te geraken, zij zijn al mooi vol en zacht. De mest is hier eigenlijk altijd perfect, of het nu regent of niet. Zelf dank ik dat aan de Origanum Red die ze elke dag krijgen, samen met de Champions Mineralenmix.

Onze voermengeling is bewust vetrijk en eiwitarm. Zo hoor ik alle jaren wel van liefhebbers die jongen van zes dagen hebben met natte mest. Dat is vaak logisch te verklaren. De meeste goedkope kweekmengelingen bevatten veel eiwitten in de vorm van erwten. Als de jongen van de kropmelk af zijn en overgaan op hard voer, proppen hun ouders ze vol met moeilijk verteerbare erwten.

Vandaar hier al 25 jaar dezelfde, licht verteerbare mengeling waar de jongen perfect op grootkomen. Hier geen vetgemeste plofkuikens in de broedschaal, maar mooie, vaste jonge duiven die hun hele leven maar één mengeling eten. Hun darmgestel past zich daar perfect op aan. Sla, boerenkool of wat voor groenten dan ook verstrek ik niet. Ik zie daar geen toegevoegde waarde in.

Snoepzaad zit meer dan voldoende in de NPO-mix, evenals hennep en energierijke zaden. Alles waar ‘te’ voor staat is niet goed, vandaar dat hier alles uitgebalanceerd is naargelang de behoefte van een duif. Goede duiven, een goed verlucht hok dat niet dichtbevolkt is en een goede mengeling met de juiste ondersteunende bijproducten zouden voldoende moeten zijn om tot succes te komen.

Hier gaat het zo al jaren vanaf het begin tot het einde en zo zie ik dat ook met duiven. Ik geloof alleen in duiven die kunnen winnen van 100 tot 700 km met alle weersomstandigheden. Ik heb één doffer- en één duivinnenhok en die maken alle vluchten. Overnachtvluchten uitgezonderd. Wie waar op meegaat, bepaal ik op de inkorfdag. Alleen de duiven die dit aankunnen mogen een jaar verder, de rest verdwijnt.

Veel mensen die hier zijn geweest – vooral buitenlanders – vragen elke keer: “Waar zijn de andere oude vliegduiven?” De oude duiven verblijven hier op een hok van vijf meter. Meer dan 28 vliegkoppels moeten dat niet zijn.

Vaak breng ik dat aantal al snel omlaag naar 20 voor de dagfond en 20 voor de midfond. Zo zijn er 28 kweekkoppels en geen voedsterduiven. Meer heb ik er niet nodig en zou ik ook niet willen. Naast de duiven is er ook nog een leven waar ik waarde aan hecht.

02 mrt Het is tijd om wakker te worden

Hier leggen de vliegduiven volgende week opnieuw en dan laat ik ze een dikke week broeden. Dat is ook de periode waarin ze onderzocht worden door de dierenarts. Je hebt dan normaal gesproken nog ruim drie weken de tijd om in te grijpen, mocht dat nodig zijn.

Vanaf dan gaan ze ook elke dag een uur verplicht los. Hier trainen alle duiven een seizoen lang maar één keer per dag. Natuurlijk heb ik ook tweemaal daags geprobeerd, maar daar werden de prestaties niet beter van. Liever een vol uur goed trainen dan tweemaal half.

Daarbij houd je overdag tijd over voor de andere dingen in het leven, dat toch al relatief kort is, ook al word je oud. Zo ben ik nooit altijd met de duiven bezig. Vroeger niet gedaan, nu nog niet. Alleen het hoofdzakelijke wordt gedaan en dat is alles zuiver zetten en eten en drinken geven.

Ik ben niet iemand die in de lucht gaat turen hoe de duiven trainen, vaak zit ik dan aan het ontbijt of het avondeten. Zo pak ik ook alleen maar duiven in de hand om ze in de mand te stoppen, anders zelden. Ik ben niet langer in het hok dan nodig is, want daar zie ik het nut niet van in.

De duiven zijn hier niet bang. Met wie ik ook door het hok loop, ze schijnen dat normaal te vinden, wellicht omdat ik ze nooit pak. En als ik dat wel doe om in te manden, maak ik het hok donker.

Ze worden enkele keren één voor één op 30 km gelost. Daarna gaan ze gelijk op de eerste prijsvlucht. Ik doe het zo al jaren; jongen opbrengen, een dikke week nabroeden op de tweede leg en daarna op weduwschap.

Ze worden wel verduisterd tot half mei, wat overigens geen nadelige gevolgen heeft want ik ben al jaren bij de eerste provinciale hokkampioenen. Op de midfond moeten ze vaak even wennen aan het feit dat ze niet verduisterd zijn, maar dan zijn ze vaak weer top op de laatste mid- en dagfondvluchten.

Tonen voor de vlucht gebeurt nooit. Wel blijven ze altijd tot de andere dag samen, dat al vanaf de eerste prijsvlucht. Ik hou van rust op het hok en de duiven worden ruim beloond na de vlucht. Zondag is het verplicht rust, dan vliegt hier niet één duif. Dit heeft niets met geloof te maken, maar met mijn gezin wat dan aandacht krijgt.

De jongen worden hier vroeg gespeend en bijgezet bij de oudere jongen. Niet op stro, verwarmingsplaten of wat dan ook, ze moeten maar snel in een bak leren vliegen. Dat bijzetten bij de oudere soortgenoten heeft zijn voordelen. Hier drinken alle jongen uit één drinkgoot en dat moeten ze van hun leren. Ik stop er geen in de drinkgoot, dat moeten ze later in de mand ook zelf uit zien te vinden.

Alle jongen worden in de ochtend karig tot niet gevoerd, dat ligt eraan wat er nog over is van de avond ervoor. Als ze los gaan en ik besluit ze binnen te roepen, dan moet alles binnen no time binnen zitten. De pas gespeende piepers hebben dan stevig honger, maar in de namiddag krijgen ze allemaal zoveel ze lusten en reken maar dat de pas gespeende jongen de maïs gelijk pikken.

Uiteraard worden ze tijdens het vliegseizoen wel tweemaal daags stevig gevoerd, maar dan trainen ze in de ochtend 1-1,5 uur.

28 feb We gaan ervoor

Vorig jaar was een goed seizoen met nagenoeg alle 1^e hokkampioenschappen in de afdeling van vitesse tot dagfond of jong, en ook 1^e Gouden afdelingskampioen en 3^e Beste Liefhebber WHZB. Nu heb ik de meeste titels al vaker behaald, maar het is voor mij toch het hoogst en eerlijkst haalbare kampioenschap. Dat veel mensen liever een andere winnaar hadden gezien, motiveert mij juist.

Bij de meeste nationale kampioenschappen kan je simpelweg niet tegen elkaar concoursen en spelen veel factoren een doorslaggevende rol, zoals wisselende weersomstandigheden in het land of punten behaald uit een zwakker samenspel.

Bij WHZB gaan ze punten toekennen aan de overvlucht. Althans. zo dacht ik het te lezen. Zaten die met de vele west- en zuidwestenwinden al niet genoeg in het voordeel, zou je denken? Krijgen de hokken op de voorkant met vluchten boven de 1700mpm ook extra punten toebedeeld? Duiven op de voorgrond leggen een korter traject af, maar als de duiven niet gelijk vertrekken of ze vliegen niet in een rechte lijn naar huis, dan zijn er alleen maar voordelen voor de verste afstanden.

De meeste afdelingen zijn destijds niet goed ingericht, ze hadden die meer in de lengte moeten leggen. De wind had dan nooit voor een groot voordeel kunnen zorgen als de duiven in de zijkant van een afdeling binnenkomen.

De sectorale vluchten hebben nog altijd mijn voorkeur. Met een grote lossing zitten er vaak overal vroege duiven. Hoe groter het concoursoppervlakte, hoe minder dominantie van sommige liefhebbers. Maar ook daarbij geldt dat de inrichtingen van de afdelingsgebieden niet kloppen. Wij zitten met Zeeland, Limburg en Oost-Brabant in één sector. Dat gebied is net zo breed als heel België.

De samenspelen lijken nog het eerlijkst, daar strijdt men tegen gelijke omstandigheden wat lossing en weer betreft. De rest is mooi, maar daar is ook alles mee gezegd.

Zo kan je een Olympiade duif jong behalen door alleen nalijn te spelen waar ook oude duiven aan meedoen. Is dat niet hetzelfde als Olympiade duif dagfond worden met prijzen behaald op vitesse vluchten? Zo behaalde er ooit iemand een Olympiade duif met prijzen behaald ergens eind oktober.

Voor dit jaar zit er weer een schitterende ploeg jaarlingen en jonge duiven klaar, al moeten de meeste nog gespeend worden. Ik kweek in drie rondes en van elke ronde zijn er aan het eind nagenoeg evenveel duiven over. Uit zo’n tien koppels vliegduiven die 1^e prijzen hebben gewonnen is ook gekweekt. Dat zijn immers de kwekers van de toekomst.

Vorig jaar zijn alle eitjes weggegaan van de vliegers. Eén koppel legde later en die had ik zelf geringd. Eén van die jongen werd 2^e provinciaal en 15^e nationaal Asduif. Ook wist hij een 1^e te behalen in het samenspel en een teletekstvermelding.

Ik kan niet zeggen dat je in een bepaald tijdstip van het jaar betere of slechtere jongen kweekt, al menen sommige jonge liefhebbers wel te weten wanneer je de beste kweekt. Ze lijken al verstand van duiven te hebben, terwijl ik dat na ruim 40 jaar nog steeds niet heb.

De jonge duiven zijn nu een stuk vlugger, de rover pakt er geen meer. Ze exploderen van het hok bij het minste beetje onraad. Dit is ook een voordeel voor de pas gespeende jongen. Die hangen niet op het hok, maar zitten snel in de lucht met de vroege jongen. De jongen op zijn tijd een keer op laten schrikken door een bal of jas weg te gooien, lijkt me ook geen nadelige effecten te hebben.

Misschien ga ik dit jaar met een ploegje jonge duiven op de nalijn spelen. Vroeger deed ik dat met tien duiven die niet goed genoeg waren op het jonge duivenprogramma. Zij behaalden toen wel verschillende keren de 1^e op de nalijn.

Tientallen jaren terug speelde er iemand in eigen vereniging de gehele nalijn plat met zijn vroege jongen. Ik deed dat op de jonge duivenconcoursen. Aan tafel in de stamkroeg vond hij dat zijn jonge duiven beter waren, dus besloot ik die van mij op een tussenvlucht tussen de NPO-vluchten op de nalijn te zetten.

De beste man had zijn jongen ook mee en op de dag van de vlucht had ik ze bijna allemaal thuis voordat hij zijn eerste pakte. Kortom, de nalijn is simpelweg niet te vergelijken met het jonge duivenspel. Dat is een kwestie van de concurrentie ontlopen en niets anders.

Zo hadden we begin jaren ‘90 Chartres en Saint-Quentin op één dag, beide nalijn-vluchten. Ik besloot mijn jonge duiven thuis te houden en de week nadien op Châteauroux te spelen, waarbij de 3^e en 6^e ZNB werd behaald.

Op de tussenliggende Chartres en Saint-Quentin speelde ik op elke vlucht echter één jonge duivin en van beide vluchten werd de 1^e prijs behaald in het samenspel. Ik had die stevig gemotiveerd op een jong van zes dagen en ongeveer 10x per dag van het nest gehaald en op enkele meters van het hok losgelaten. Ze stormden naar binnen, dus wist ik dat het goed zat. De kopwind op de dag van lossing kwam goed uit. Van beide vluchten werd los vooruit de 1^e gewonnen en dat met één duif mee.