31 mrt De eerste keer
Zaterdag kan je in onze afdeling meedoen op 60 km. Zelf moet ik er niet aan denken, er wordt zelfs sneeuw voorspeld.
Vorig jaar had ik midden in de week de oude duiven buiten en die belandden in een sneeuwstorm, zodanig dat ze niet eens konden vallen. Het weekend erop won ik de 1e en 2e prijs met 7 duiven in de top 10 tegen 2.100 duiven.
Ik schrijf wel vaker dat kou slechts een emotie is. Duiven kunnen daar goed tegen, als je ze maar kort bij de natuur houdt. Geen verwarmde hokken of schuifjes dicht, dus.
Tocht is veruit het slechtst en moet je vermijden, duiven moeten uit de tocht kunnen zitten. Mijn hokken zijn open aan de voorkant en dat geldt ook voor de plafonds. Waar de duiven zitten is het plafond 1,22m dicht en aan de voorzijde 1 meter open. Waar ze verblijven – in hun woonbak – tocht het dus niet.
Er liggen boomse pannen op het oude duivenhok waar je gewoon door naar buiten kunt kijken. Dit betekent dat ik wel eens sneeuw moet ruimen in het hok. Doordat de voorzijde en het plafond grotendeels open zijn, hap ik wel een stuk minder stof. En nogmaals, de duiven lijden er niet onder. Sterker nog, ik ben beter gaan vliegen sinds deze open constructie.
In een ver verleden wilde ik uithalen op de vitesse met de oude duiven. Overal hingen kachels, de temperatuur kwam ook ‘s nachts niet onder de 15 graden. Dit waren mijn slechtste jaren. Ik kwam erachter toen ik uit frustratie alle ramen en plafonds open liet staan en de duiven plots kopprijzen gingen winnen.
De destijds populaire ATX-verwarming hangt er nog, maar wordt nooit gebruikt. Na enkele weken kwam ik erachter dat ze niets toevoegden. Ik gebruikte ze om de doffers de nacht voor het inmanden warm te zetten, maar bij de duivinnen had ik die platen niet en ik merkte geen verschil. De duivinnen kwamen zelfs stukken beter.
Al doende leert men, dus. Mijn beste leermeester in de duivensport is de lange reeks domme fouten die ik gemaakt heb. Ik heb het meeste wat ik opving zelf getest, zoals wondermiddeltjes, motivatie, verluchting, trainingen, etc. Alles heb ik wel eens geprobeerd. Ook heb ik meerdere duivenhokken gebouwd en jaarlijks verbouwd, niets was me teveel.
Met de meeste bevindingen ben ik flink op mijn bek gegaan, vandaar dat ik weet dat er heel wat onzin wordt uitgekraamd in de duivensport.
Zo ben ik ook beslist geen fan van gekleurde oog-, neus- en bekdruppels. Vroeger had men de druppels van Fabry, Brux en er was ook nog een zwarte druppel. Tegenwoordig zijn er blauwe en de veelgebruikte gele bekdruppels. Ook die heb ik getest en ze brachten niets meer dan vieze handen en een boze echtgenote die de vlekken niet uit mijn kleding kreeg.